شهدا؛ مشعل آزادی!
خیرالله خیرخواه
بدون شک در فرهنگ دینی ما، با ارزش‌ترین و با اهمیت‌ترین مرگ شهادت است و این از بلندترین آروزی یک‌مسلمان مبارز و مجاهد است، مسلمان‌ها در طول تاریخ مبارزاتشان، این افتخار را داشته و این شربت گوارای شهادت را با تقدیم‌کردن خون سرخ‌شان در راه الله و برای حاکمیّت اسلام به‌سر کشیده و با انتخاب این کلمۀ زیبا، ملّت‌هایی را که در قید اسارت و بندگی قرار داشته و دارند، از قید اسارت و بندگی، بندگان، آزاد کرده و می‌کنند.
به قول یکی از داعیان راه دعوت:
«دعوت، جِهاد و شهادت، سه عنصر اساسی هستند که هیچ‌گاه از هم جدا نمی‌شوند و ارتباط ناگسستنی دارند.»
به‌یقین آنانی‌که می‌خواهند دعوتگر شوند، باید دو عنصر بعدی را که جِهاد و شهادت است، از یاد نبرند، چون دعوت بدون جِهاد و شهادت محال است که جا بیفتد و تأثیر بگذارد و این را هم تاریخ ثابت کرده که دعوت بدون دادن خون، مال و جان تأثیر چندانی نداشته و نخواهد داشت، به همین اساس، باید گفت: شهدا در حقیقت همان دعوتگرانِ راه حق و بیدارگری هستند.
شهدا کسانی‌اند که الله متعال، خالق شهادت و عدالت، آنان را در قرآن‌کریم – این کلام روح‌بخش خویش – زنده خوانده‌است، پس شهدا مهمانان سفرۀ الله اند و باید این افتخار را داشته باشند! چون بزرگ‌ترین آرمان‌شان را در مقابل دادن خون به‌دست آورده‌اند و این‌ها را الله متعال خودش انتخاب می‌کند، پس شهدا کسانی‌اند که خریدار شهادت‌اند و این شربت گوارا را می‌خواهند از خالق خویش به‌دست آورند.
خوانندۀ گرامی؛ شریف‌ترین مرگ شهادت است، عزیزترین و با ارزش‌ترین مرگ شهادت است، این افتخار از آنِ، آنانی‌است که این راه را انتخاب کرده و در هیچ‌شرایط و اوضاع، خمی بر ابرو نمی‌آورند و مردانه در میدان مبارزه و رگبار گلوله‌های دشمن می‌ایستند و می‌رزمند؛ تا اینکه یا مقصد اصلی را که شهادت است نصیب می‌شوند و یا سرانجام دشمن را شکست داده و پیروز به‌در می‌یایند، در هردو صورت موفقیت و شانس از این مردانِ مصاف‌شکن است، در حقیقت شهدا مشعل آزادی هستند، شهدا می‌خواهند با تقدیم کردن خون‌شان درفش اسلام را بلند نگه دارند، شهدا افتخار ملّت‌ها هستند، شهدا کسانی‌اند که با خون‌شان تاریخ ملّت‌ها را رنگین ساخته‌اند، نبض دوام و بقای اجتماع با خون گرم شهید می‌تپد و زندگی را حرارت و حرکت می‌بخشد، زندگی با خون گرم شهید رنگ می‌گیرد و ملّت‌های دربند و اسیر به یُمن خون شهدا آزاد می‌شوند و آزاد می‌زیند، شهدا مردانی‌اند که خداوند آنان را در قرآن‌کریم این‌طور توصیف می‌کند:
«مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلاً.» [احزاب/ 23]
(در میان مؤمنان مردانی هستند که در پیمانی‌که با الله بسته‌اند، راست بوده‌اند، برخی پیمان خود را به‌سر برده‌اند [و شربت شهادت سرکشیده‌اند] و برخی – نیز- در انتظارند، آنان هیچ‌گونه تغییر و تبدیلی در عهد و پیمان خود نداده‌اند.)
وقتی نگاهی به‌سرزمین خودمان؛ یعنی افغانستان باندازیم، در می‌یابیم که این کشور سرزمین شهداست، سرزمینی‌که با خون شهدا آب‌یاری شده، صخره‌صخره و درّه درّۀ این مرزبوم، نام شهدا را و پیکرِ مطهرشان را در دامان خویش جاداده‌است، کشور ما سرزمین شهداست، باید در این سرزمین نسل شهدا حکومت کند، باید تاریخ این کشور به شهدای خویش افتخار کند و ببالد و به تاریخ و داشته‌های جِهاد و مبارزاتشان افتخارکنند و ببالند و این فرهنگ والا باید به خورد نسل‌جدید و نسلی بعد از جِهاد داده شود؛ تا بتوانیم نسل متعهد و باورمند به دعوت، جِهاد و شهادت تربیت کنیم، باید در نصاب درسی این افتخارات با خطّ درشت نوشته شود، نباید از جِهاد و شهادت هیولای وحشتناک ساخته شود، این اهداف و برنامه‌های استعمارکهن است که می‌خواهد از فرهنگ کشورهای اسلامی، نام جِهاد و نام شهادت را دور کند.
کشور ما در طول تاریخ جِهاد مقدّس و در مبارزات مصاف‌شکن و در معجزۀ قرن که علیه بزرگ‌ترین قدرت قطبی دنیا مبارزه کرد و پوزش را به خاک مالید و بیش از یک‌ونیم میلیون شهید را تقدیم جامعۀ اسلامی کرد و این افتخار بزرگ را در جهان اسلام و در میان امّت اسلامی کمایی نمود و تاریخ کشور با خون سرخ این شهدا ثبت شده‌است.
پس ما باید خطّ شهدا را به‌شکل درست و به‌شکل انسانی و اسلامی آن دنبال کنیم و این خطّ ترسیم شده را به‌خورد نسل بعد از جِهاد بدهیم و برای پاسداری و صیانت از خون پاک شهدا، از هیچ‌قوّت و قدرت در این راه نه هراسیم و در مقابل هر قدرت و قوّت ضد جِهاد و ضد شهادت بایستیم و از هیچ‌نوع فداکاری در این راه دریغ نکنیم، در فرجام این مقالِ کوچک، شما را به‌این شعر فارسی که در وصف شهید است فرا می‌خوانم:
خوشا آنان‌که با ایمان و اخلاص
بساط خویش برچیدند و رفتند
خوشا آنان‌که در میدان وجدان
حساب خویش سنجیدند و رفتند
خوشا آنان‌که پا در وادی حق
نهادند و نلغزیدند و رفتند
خوشا آنان‌که با عزت زگیتی
حریم دوست بوسیدند و رفتند
خوشا آنان‌که بهر یاری دوست
به‌خون خویش غلتیدند و رفتند
خوشا آنان‌که با عشق شهادت
شهادت را پسندیدند و رفتند.
منبع:اصلاح انلاین
څرګندونه مو لاندې وليکئ